ଚିଟାଉ ଛାନ୍ଦ

କେଉଁ ଦୋଷକୁ ମୋ ବିଷୟରେ ରୋଷ କରିଅଛ ଜୀବେଶ୍ୱରୀ ।

କାରଣ ନ ଥାଇ ପ୍ରଭୁ କୋପ କଲେ ତହିଁକି ନାହିଁ ଉପାୟେ ।

କେବଳ ଜାଣିଲି କୁମତି ଗୁଆଁର କବିତ ବୁଝିଲା ପ୍ରାୟେ ।୧।

ମୀଣଉଦରୀ ଖଞ୍ଜରୀଟନୟନୀ ସେନେହ ବ୍ରଜ ସମାନ ।

ଖଳ ପୀରତି ମେଘଛାର ପ୍ରାୟେତ କ୍ଷଣକେ କରୁଛି ଆନ ।

କ୍ଷଣ କ୍ଷଣକେ ସେହି କଥା ସୁମରି ହେଉଅଛି ମହାଭୟେ ।

ଖୋଜିଲେତ ମୋତେ ବୁଦ୍ଧି ଦିଶୁନାହିଁ ପତିତପାବନରାଏ ।୨।

ଗଜଗମନି ମୋହଠାରେ ଏ ମାନ ଦିନେତ କରି ନ ଥିଲା ।

ଗୁଣିଛି ମନରେ କେ ଅବା ତାହାକୁ କେଉଁ ଉପଦେଶ ଦେଲା ।

ଗୁପତ କରି ପ୍ରିୟସଖା ଏତେହେଁ କହିବ ପିକଭାଷିକି ।

ଗଣ ଗଉରୀ ହୋଇ ସେ ଦିନ ତାର ଗିରି ଦେଶତଏ ସେ କି ।୩।

ଘନଜଘନିଯେ ଘେନି କହୁଥାଇ ତୁମ୍ଭେ ମୋ ନୟନତାରା ।

ଘନଜଘନ ଘନସାର ଚନ୍ଦନ କଣ୍ଠଗଜମୋତିହାରା ।

ଘୃଣାକ୍ଷରେ ଦିନେ ଘଟଣାଲପନି ଏମନ୍ତ ମୋତେ ବୋଇଲା ।

ଘନ ବିଜୁଳି ଘେନାଘେନି ପ୍ରାୟେତ ଏହିଠାରେ ସେ ହୋଇଲା ।୪।

ନବ ରସରେ ଯେ ରସିକ ନୁହଇ ସେହି ନାଶଇ ଯେ ବେଳେ ।

ନବ ସୁଧାକର ଆଦର ଯେମନ୍ତ ନ ଥାଇ ସର୍ବଦା କାଳେ ।

ନାହିଁ କିଛିରସସାରରୁ ମଧୁର ସେହି ପାକେ ହୋଏ ପିତା ।

ନାଗରୀରତନ ନୟନପ୍ରତିମା ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷେ କଲା ଏବେତା ।୫।

ଚାରୁ ଚାମିକର ଚମ୍ପକବରନି ଏହି ବାଟେ କାଲି ଗଲା ।

ଚନ୍ଦ୍ରଅବତଂସ ନନ୍ଦନ ଜନମ ତିଥି ଚନ୍ଦ୍ର ମୋତେ କଲା ।

ଚିତ୍ତେ ଚିତୋଇ ତା ଚରିତ ମୋହର ଅଙ୍ଗ ହେଉଅଛି ବଶ ।

ଚକ୍ଷୁ ପଲକ ଯେ ସହି ନ ପାରଇ ସେ କଲା ଏତେ ନିରାଶ ।୬।

ଛାଡ଼ି ନ ଯାଇ ଛାର ଜୀବ ରହିଛି ଶୁଣିବାକୁ ପୁଣି ଏହା ।

କ୍ଷଣେ ଯାହା ଶୁଣି ନ ଥିଲି ମୁଁ କର୍ଣ୍ଣେ ଭୂଷଣ କରିଛି ତାହା ।

ଛାଇପରା ହୋଇ ସେବିଲେତ ତାର ହୃଦୟ ନୋହିଲା ଜାଣି ।

ଛାଡ଼ିଲା ଡାକି କଦମ୍ବ ଫୁଲ ପ୍ରାୟେ ହେଲା କି ରମଣି ମଣି ।୭।

ଯେତେ ଭରଷା ଥିଲା ତାହାଠାରେ ମୋ ଦୟାଜଳନିଧି ବୋଲି ।

ଜାଣିତ ହୋଇଲା ଏହିଠାରେ ସବୁ ଯାହାର ଯେମନ୍ତ ଚାଲି ।

ଜଳେ କୁମୁଦିନୀ ଗଗନେ ଚନ୍ଦ୍ରମା ଥିଲେ ସେ ଯେମନ୍ତ ସୁଖୀ ।

ଜୀବ ପରମ ପ୍ରାୟେ ପ୍ରାଣବନ୍ଧୁଙ୍କ ନିକଟେ ଥିଲେ ନ ଦେଖି ।୮।

ଝସକେତନ କେଳିଚିନ୍ତାମଣିକି ଲଭି ହେଲି ଚିନ୍ତାମଣି ।

ଝଡ଼ଇ ନାହିଁ ତା ଦାରିଦ୍ର୍ୟ ଭଣ୍ଡାର ନିରନ୍ତରେ ହେଲେ ପୁଣି ।

ଝଳିଗଉରୀ ଶ୍ରୀମୁଖଚନ୍ଦ୍ରଠାରୁ ହସି ଅନାଇବା ଯାଏ ।

ଝିମଣ୍ଟେ ନୟନ ମନ ଛାଡ଼ୁନାହିଁ ରତନ ଝଟକ ପ୍ରାଏ ।୯।

ନୀରଦନୟନି ଅନେକ ଯତନେ ଘେନାଘେନି ହେଲେ ଦୂର ।

ନିଶ୍ଚୟେ ଜାଣିଲି ଭାବବତୀ ପ୍ରୀତି କୁମୁଦଚନ୍ଦ୍ର ଚକୋର ।

ନଯିବ ଜୀବ ଜୀବନ ଏମନ୍ତର କେତେ ସୁଦୟା ସେ କଲେ ।

ନଶଇ କି ପୂର୍ବ ସନ୍ତାପ ବହୁତ ଦାନ ବିରହରେ ଦେଲେ ।୧୦।

ଟେକେଣ ଟେକସ୍ତବିକି ମୁଁ ଭଜିଲି ଟାଣ ମନସିଜଭୟେ ।

ଟିକାଏ ସେ ଦୁଃଖ ନ ଭାଜିଲା ମୋର ହରମାଳିକାର ପ୍ରାଏ ।

ଟଙ୍କ ଅଧରି ରିପୁଟୋପେ ପଡ଼ି ମୁଁ ହେଲେ ହେଉଅଛି ହତ ।

ଟାଣ ମୁଖର ମୂର୍ଖମୂଖେ ପଡ଼ିଲେ ଯେସନେ ମହାକବିତ୍ୱ ।୧୧।

ଠାକୁରାଣୀ ପଣ ଏହିଠାରୁ ସବୁ ଜାଣି ହୋଇଲାଣି ସଖି ।

ଠିକ କରି ଯାହା ଦୋଷ ନ ବୁଝି ରୋଷ କଲା ଚନ୍ଦ୍ରମୁଖି ।

ଠାକୁର ହୋଇ କେ କଥାଏ କହିଲେ ସବୁରି ସେ ସନ ମତ ।

ଠିକ ଲୋକଙ୍କର କରେ ରଙ୍ଗ ଥିଲେ ଭ୍ରମେ ବୋଲାଇ ରଜତ ।୧୨।

ଡରୁଥାଇ ତୋର ମୁଖମଳିନକୁ ତାମ୍ବୁଳୀତାମ୍ବଳ ପ୍ରାଏ ।

ଡରୁ ଡରୁ ଦେଖ ଦଇବ କଷଣ ଗଲା କାମଦକା ଯାଏ ।

ଡୋଳାପିତୁଳି ଡାଳିମ୍ବବୀଜଦନ୍ତୀ ଡମ୍ବରୁମଝାକୁ କହ ।

ଡୋଳେ ଦେଖୁଁ ଦେଖୁଁ ଅତିହି ଦାରୁଣ ଡକାଇତ ପ୍ରାୟ ନୋହ ।୧୩।

ଢଗମେଲିବେ ଆଗ ଏହା ଶୁଣିଲେ ଏହି ଗୋପବଧୂମାନେ ।

ଢାକୁଣି ଫିଟିଲେ ଫେର ଧରି କରି ଉଭାରଇ ପାଣି ଯେହ୍ନେ ।

ଢାଳି ନୟନ ଯେ କହୁଥାଇ ବନ୍ଧୁ ଏକା ଯିବ ବେନି କାୟେ ।

ଢାଳେହେଁ ଜାଣିଲି କୃପଣ ଲୋଭିକି ଆଶା ଦେଖାଇଲା ପ୍ରାୟେ ।୧୪।

ଆଉ ଅଧିକ କି କହିବି ସଜନି ଦିନେ ଚନ୍ଦ୍ରରଜନୀରେ ।

ଅଙ୍କେ ବସି ମୋର ଅନ୍ତର ମଣିଲା ପୁଲକ ଘେନାଘେନିରେ ।

ଏବେ ଦଇବବଶରେ ସେହି ସ୍ନେହ ନିଉନ ହୋଇଲା ଏଡ଼େ ।

ଅବନିପତିର ମହା ସୈନ୍ୟ ଯେହ୍ନେ ପ୍ରକାଶଇ କାଚବାଡ଼େ ।୧୫।

ତୁମ୍ଭ ସଙ୍ଗତେ ଅଙ୍ଗହାର ପରାଏ କରିଛି ମୋତେ ସଙ୍ଗରୁ ।

ତୁ ଏବେ ତାହାକୁ ମଣାଇ କହ ସେ ହାରା ପରି ମୋତେ କରୁ ।

ତ୍ରିପୁରସୁନ୍ଦରି ତପନୀୟଗୋରି ହୃଦୟପଦକ ମୋର ।

ତାର ବିନୁ ସିଦ୍ଧ ଯୋଗୀ ପ୍ରାୟ ହୋଇ ବିଷୟ କରି ଅନ୍ତର ।୧୬।

ଥିର ଚମନ ବିମନ ହୋଇବାରୁ ଥୟ ନୋହେ ମୋର ମନ ।

ଥିର ନୋହେ ଯେହ୍ନେ ନବଘନ ଲତା ବନର ପଲ୍ଲବେ ବନ ।

ଥିର ମଣ୍ଡନାମଣ୍ଡଳ ଥାଉଁ ଯେବେ ହେଲା ମୋହର ଏ ଦଶା ।

ଥୁଳ ନିତମ୍ବାକୁ କହିବୁ ଏତେହେଁ ହେଲାଣି ଭଗାରିହସା ।୧୭।

ଦ୍ୱିରଦଗମନି ଦ୍ୱିଜରାଜମୁଖି ଅଦୟା ଅରି ସଦୃଶେ ।

ଦହି ହେଉଛି ଦାରୁଣ ଅବିବେକ ଦୁଆରଭିକ୍ଷୁକ ଆଶେ ।

ଦୂରୁ ଦେଖି ଯେବେ ଦେବକୁ ଚାହିଁବା ଦିଅଇ ରତ୍ନମାନଙ୍କୁ ।

ଦେବତାଙ୍କୁ ଚିତ୍ରପ୍ରତିମା କରଇ ଏ ନିକି ଚିତ୍ର ତାହାକୁ ।୧୮।

ଧରଣିରେ ମିନ ଜୀବନ ପରାୟେ ଧାତା ମୋତେ ତାକୁ କଲା ।

ଧରିଛି ଜୀବନ ତା ବିନୁ କେମନ୍ତେ ନୋହେ କି ବିଚିତ୍ର ଭଲା ।

ଧ୍ୱଂସି ହେଲା କାମଅନଳେ ମୋ ଦୁଃଖ ନ ଘେନିଲା ଧୃତିମଣି ।

ଧୃବ ଏକଥା ବ୍ୟାଧିବନ୍ତ ଆରତ ବାଦ୍ୟଠାରେ ନାହିଁ ପୁଣି ।୧୯।

ନାଗରିରତନ ଅନ୍ତକାରି ଅନ୍ତପାଟ ପ୍ରାୟେ ହୋଇ ରହି ।

ବରଷି ଯାଉଛି ଉତ୍ସହା କରିଛି ଦର୍ଶନ ସୁଖ ନ ହେଇ ।

ନବଘନକୁ ଚାତକ ପକ୍ଷୀ ପ୍ରାୟେ ତାହାକୁ ମୋହର ଆଶା ।

ନିଶ୍ଚୟେ ଯେବେ ସେ ନିରାଶକରିବେ ତେବେ ମୋ ନିଧନଦଶା ।୨୦।

ପ୍ରମାଣୁ ଦୟା ଜଳନିଧି ବୋଲି ସେ ପ୍ରମାଦ ମୋଠାରେ କଲା ।

ପଶୁପତିରିପୁସନ୍ତାପଥନଳେ ପକାଇ ଅଲଗା ହେଲା ।

ପ୍ରାଣବାନ୍ଧବୀ ପରିତ୍ରାହି ନ କଲେ ନିଶ୍ଚେ ଜୀବ ଯିବ ଚଳି ।

ପଙ୍କଜ କରି ଦରଶନେ ଯେସନେ ଫୁଟିଲା ଗଙ୍ଗଶିଉଳି ।୨୧।

ଫାଇକାଳରୁ ମୁ ଫନ୍ଦା କରିଥିଲି ଏବେ କମଳମୁଖିକି ।

ଫଳ ଥାଉ ମୂଳ ଭୋଗତ ହେଉଛି ଫୁଲବିଶିଖପତିକି ।

ଫାଇ କି କହିବି କର୍ମ ଅବଳକୁ ଫେଡ଼ିବ କେ ମୋର ଦୁଃଖ ।

ଫୁଲ ବାହାରେ ଆନନକି ପୁରୁଣା କରି ପାରେ ଶିରିମୁଖ ।୨୨।

ବିଧୁବଦନୀ ବିନୁ ବିଧୁ ଚନ୍ଦ୍ରମା ଚନ୍ଦନ ବିଧୁ ମୋହରେ ।

ବାଳିଶନଗରେ ପଣ୍ଡିତ ପରାୟେ ବୁଲିଲେ ଦିନ ନ ସରେ ।

ବିହି ହେଲା ଦାସଜନଠାରେ ଶେଷ ଯେବେ କଲା ରସବତୀ ।

ବାତରହିତ ବୋଇତ ପରା ହୋଇ ଆଉ କି ମୋହର ଗତି ।୨୩।

ଭରସା କେବଳ ତୋହଠାରେ ଏତେ କହିବୁ ମୋ ଦୁଃଖ ଘେନି ।

ଭାଗ୍ୟ ଥିଲେତ ଭବରିପୁତାପରୁ ତାରିବ ମନମୋହିନୀ ।

ଭାବିନି ମୋତେ ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ନ କରୁ ଭରାନ୍ତି ନ କରି କିଛି ।

ଭାବନିଧିଠାରେ କର ପ୍ରାୟେ ହୋଇ ଦ୍ରବ କଠିନତା ଅଛି ।୨୪।

ମେଘ ଚନ୍ଦ୍ର ବିନୁ ଚାତକ ଚକୋର ଜୀଅନ୍ତି ଆନନ ଉପାୟେ ।

ମହିମଣ୍ଡନୀ ପୁଣି ମୋର ଏମନ୍ତ ମଧୁକରମଧୁପ୍ରାୟେ ।

ମୁଦିରନୟନ ଘେନାଘେନି ଭାବ ଅମୃତ କ୍ଷୀର ସମାନ ।

ମଗଳକେତନ ମାନସ ସଦନ ପ୍ରାୟେ କଲା ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ।୨୫।

ଜାଣୁମଣି ମୋତେ ଗୁରୁ ବାମ ହୋଇ ବାମଦେବ ବାମ କରେ ।

ଯାହା ସେ ଲଘୁରେ ଲଘୁ କରାଇଲା ଅଲୋକିତ ସେ ଲୋକରେ ।

ଜାଣିଥିଲି ତାର ହୃଦ ଅନୂରାଗ ସେଫାଳିକାଫୁଲ ପ୍ରାୟେ ।

ଜାଣୁ ଜାଣୁ ଏବେ ଗଲା ସେ ସ୍ଫଟିକ ସଙ୍ଗତେ ତୁଳିବା ଯାଏ ।୨୬।

ରଙ୍ଗତା ଘେନିଲେ ସେ ଅତି ଦୁର୍ଲ୍ଲଭ ହୋଏ ବିଷାଦେ ବିଷାଦେ ।

ରମଣିମଣି ମଣି ସେହି ମତିରେ ସରାଗ କଲାକ ଖେଦେ ।

ରଙ୍କ ରତ୍ନ ପାଇ ପକାଇଲା ପ୍ରାୟେ ତୁଣ୍ଡୁ ନ ଆସଇ ଭାଷା ।

ରଖିଥିଲା ବିହ ମୋହପାଇଁ ନିକି ରଥାଙ୍ଗରଜନୀଦଶା ।୨୭।

ଲେସେ ତାର ମୋର ଅନ୍ତର ନ ଥିଲା ଚକ୍ଷୁପଲକ ଯେମନ୍ତ ।

ଲୋକନାଥ ବସେ ଏବେ ସେ ହୋଇଲା ଆକାଶକୁସୁମମତ ।

ଲୋନେ ଶ୍ରବଣ ମଣ୍ଡନ ଖଣ୍ଡନ କରିବ ଯେବେ ବିଷାଦ ।

ଲମ୍ବଉଦରକୁ ଲକ୍ଷେ ଲଡ଼ୁ ଦେବି ସେ ଯେବେ ଦେବେ ପ୍ରସାଦ ।୨୮।

ବାଡ଼ ପ୍ରାୟେ ହୋଇଥିଲେ ପ୍ରତିଚକ୍ଷୁ ଯେମନ୍ତ ବର୍ଣ୍ଣ ଦିଶଇ ।

ବାମଲୋଚନା ସେହିମତି ଅନ୍ତରେ ଥିଲେ ନେତ୍ରେ ବିକାଶଇ ।

ବହୁତ ପଦ ହୋଏ ଇନ୍ଦ୍ରପଦବୀ ସ୍ୱପନେ ପାଇଲା ପ୍ରାୟେ ।

ବାଞ୍ଛାଧନପ୍ରାୟେ ମନକୁ ନ ଆସେ ହୃଦୟ କରିଛି କ୍ଷୟେ ।୨୯।

ଶମନ ସମ ନ ସମ ଅଦୟାଳୁ ତାହାଠାରେ କି ବିନୟେ ।

ସମ୍ଭବଇ ଏବେ ତାହାକୁ ନାଶଇ ଲୋହା ପାଷାଣ ପରାୟେ ।

ସମର୍ପି ହୋଇ ତୋତେ କେତେ କହିବି ତୁ ତ ସବୁ ଗୁଣ ସୀମା ।

ସଭାସଦପ୍ରାୟେ ଉଚିତ କହି ତୁ ଦୋଷ କରାଅ ଯେ କ୍ଷମା ।୩୦।

ସବୁ ଅନୁଭବ ଏହିଠାରେ ହେଲା ଶଶୀମୁଖିମହିମାରୁ ।

ସୁଖଦାୟିନୀ ସନ୍ତୋଷ ହୋଇ ଏବେ ପାଶେ ନେଇ ଦାମ କରୁ ।

ସରିସୃପକୁ ପୟ ଦେଲା ପ୍ରାୟେକ କନ୍ଦର୍ପକୁ ଦେଲା ଜୟେ ।

ସ ହୋଇ ଦୁଇ ଆଡ଼କୁ କାଟିଲା ଶଖାରି କରତ ପ୍ରାୟେ ।୩୧।

ସଜନି ସେ ତୋତେ ପ୍ରଥମେ ଦେଖିଲେ ହୋଇବ ଗୁଞ୍ଜ ସମାନ ।

ସବୁ ଅଙ୍ଗେ ଅନୁରାଗ ପୂର୍ଣ୍ଣକରି ମୁଖେ ବିକାଶିବ ଆନ ।

ସେହି ସମୟ ପକ୍ଷକରି ଯେବେ ତୁ କହିବୁ ମୋର ସନ୍ଦେଶ ।

ସୁଜନ ଜନ ଉପଦେଶ ପାଇଲା ପରାୟେ ହେବ ସନ୍ତୋଷ ।୩୨।

ହରିଣନୟନୀ ପୟପେଟୀ ପ୍ରାୟେ ବାହାରକୁ ସେ କର୍କଶ ।

ହୃଦୟଯାକ ପରିପୂର୍ଣ୍ଣ ହୋଇଛି ସୁମଧୁର ଘନରସ ।

ହଂସଗମନୀପାଶକୁ ତେଣୁ ତୋହ ସଙ୍ଗତେ ମନକୁ ଦେଇ ।

ହୃଦୟଯାକ ଶୂନ୍ୟ କରିଅଛି ମୁଁ ଶଙ୍ଖସ୍ୱରୂପକୁ ଧ୍ୟାୟି ।୩୩।

କ୍ଷମେ ଚଳ ମୁଁ ଏହି କୁଞ୍ଜେ ରହିଲି ତୋର ଆସିବାକୁ ଚାହିଁ ।

ଛନ୍ଦରହିତ ପକ୍ଷୀ ପୋତ ପରାୟେ ଆକୃତି ଦଶାକୁ ବହି ।

ଛଛନ୍ଦ ହୋଇ ଦୂତୀ ବେଗେ ଚଳିଲା । କ୍ଷତିମଣ୍ଡନକୁ ରଖି ।

କ୍ଷୁଦ୍ରମତି ଦୀନ କୃଷ୍ଣ କହେ ଯେହ୍ନେ ଦୁଅରେ ବସାଇ ଭୋଖୀ ।୩୪।

କମଳନେତ୍ର ଦୂତିକୁ ବୁଝାଇ

।

ଖରେ ପଠିଆନ୍ତି ବିନୟ ହୋଇ

।।

ଗଜଗମନୀକୁ କହିବୁ ଯାଇଁ

।

ଘନତିମିରରେ ବୁଡ଼ିଛି ମୁହିଁ

।।

ଅଳପଅପାଙ୍ଗୀ ହୃଦସମ୍ପଦ

।

ଚଳି ବିହି ଘଟାଇଲା ବିଚ୍ଛେଦ

।।

ଛଟକଚାହାଣି ତାହାର ଯାହା

।

ଜୀବ ଯିବା ଯାଏ ନ ଭୁଲେ ତାହା

।।

ଝିନବସ୍ତ୍ର ପିନ୍ଧିଥିଲା ସୁକେଶୀ

।

ନବକୁଚ ଉଚ୍ଚ ଥିଲା ଯେ ଦିଶି

।।

ଟେକ କରି କଥା କହିଲି ଯେତେ

।

ଠିକେ କୃପା ବହି ନ କହି ମୋତେ

।।

ଡମ୍ବରୁଧରଙ୍କ ଆଶ୍ରେ ଧ୍ୟାୟିଲା

।

ଢାଳେ ମୋତେ ଦୟାସେନ ବହିଲା

।।

ଅଳପହାସୀ ପଲକ ପରାୟେ

।

ତରୁଗହଳେ ନ ଛାଡ଼ିଣ ଯାଏ

।।

ଥିର ହୋଇ କରେ ବିବିଧ ଲୀଳା

।

ଦମ୍ଭ ଦିଏ ମୋତେ ସେ ନବବାଳା

।।

ଧକା ଦେଲା ଦେଖି କାମଜଳକୁ

।

ନିରାଶ କଲା କିପାଁ ଏ ବେଳକୁ

।।

ପାଲରେ ପକାଇ ବୃକ୍ଷେ ଚଢ଼ାଇ

।

ଫିଟା ମାନସରେ ମୂଳ କାଟଇ

।।

ଦନଜମୁଖୀର ଏମନ୍ତ ରୀତି

।

ଭାବିଲି ନ ଜାଣି କରିଣ ପ୍ରୀତି

।।

ମଧୁରବଚନେ ମନ ତୋଷିଲା

।

ଯବାଅଧରେ ଏମନ୍ତ ଭାଷିଲା

।।

ରଜନୀରେ ଥାଇ ନିକୁଞ୍ଜବନେ

।

ଇଳିତା ଆଦି ସହଚରିମାନେ

।।

ବୋଲେ ଛୁଅ ନାହିଁ ଅଙ୍ଗ ମୋହର

।

ସୁଧା ନେବାର ମନୁ ପରିହର

।।

ଶଶିମୁଖୀ ମୋତେ କଲା ନିରାଶ

।

ସହଚରୀ କହ ରାଧିକା ପାଶ

।।

ହରଷେ ଦୂତୀ ଗଲା ରାଧା ପୁର

।

କ୍ଷମେ ଲକ୍ଷ୍ମୀନାରାୟଣ ପାମର

।।